قدیمی یا جدید؟ مسئله این است!
گوشی قدیمی‌ام را بیش از ۴ سال است که دارم و هنوز هم خوب کار می‌کند؛ به لطف لینیج‌او‌اس (LineageOS)، سیستم‌عاملش اندروید ۱۱ است و از نظر سخت‌افزاری در حد قابل قبول. دو ماه پیش طبق توصیه‌ی عزیزی خواستم یک گوشی جدید بخرم.
گوشی‌های موبایل هم مثل بقیه چیزها، از 4-3 سال پیش تا به الان، گران شده‌لند و پیدا کردن یک گوشی خوب با قیمت مناسب مشکل شده است؛ گوشی‌های میان رده بازار که قیمت‌شان مناسب و امکاناتشان بد نباشد، زیاد نبودند.
در حین جستجو برای خرید گوشی، برایم سوال شده بود که چرا این روزها گوشی با صفحه کمتر از ۶ اینچ ساخته نمی‌شود؟ مگر همان ۵ یا ۵/۵ اینچ چه بدی داشت؟ با کمی جستجو به ای نتیجه رسیدم که چون شرکت اپل، آخرین گوشی‌اش را با صفحه ۶.۱ اینچ عرضه کرده است، بقیه شرکت‌ها هم از آن پیروی کرده‌اند؛ گویی هر چه اپل تولید کند را به عنوان استاندارد پذیرفته‌اند.
خلاصه در نهایت به دو گوشی A12 و A02s رسیدم که اولی در مقام مقایسه دوربین بهتری داشت و کمی گرانتر بود. گوشی A12 را خریدم، گوشی خوبی به نظر می‌رسید، باتری خوبی داشت و سخت‌افزارش بد نبود. ولی در عرض یکی دو هفته معایبی به چشمم آمد؛ صغحه‌ی بزرگ عملا امکان کار با یک دست را از آدم می‌گرفت، وزن ۲۰۰ گرم برای نگه‌داشتن و کار کردن با گوشی سنگین بود، ضخامت گوشی کمی دست را اذیت می‌کرد، از قطب‌نما و چراغ اعلان خبری نبود و رابط کاربری سامسونگ (وان یو‌آی) برای من که با اندروید خام کار کرده‌ام، زیادی غیرمنعطف و زمخت بود.
تمام این‌ها باعث شدند که بعد از تقریبا یک ماه گوشی جدید را به برادرم بدهم و گوشی قدیمی را دوباره در دست بگیرم، مشابه بقیه گوشی‌های پا به سن گذاشته، باتری‌اش ضعیف شده و یک روز کامل بدون شارژ دوام نمی‌آورد؛ اما محاسنی دارد و صد البته که یار دیرینه‌ی دلنشینی‌ست برای من.
برچسب‌ها:دلنوشت،روزمره نویسی،مرتضی اسدی،
